Getting older...

Hay naku...mixed emotions ako sa darating kong kaarawan. Kasi am not getting any younger, said the old cliche. Pero kung tutuusin dapat masaya ang isang may kaarawan dahil nadadagdagan ang bilang ng kanyang edad. Pero sa isang banda lalo na't may mga anak kang laging una sa isipan ng isang inang katulad ko, hindi maiaalis ang pangambang tumatanda ka na at ang pinakamalakas mong fear ay ang maiwan silang hindi pa sapat ang iyong naiuukol na pagkalinga sa kanila. Sa isang ulirang ina...hindi matatapos ang pagkalinga, pagmamahal at pagsisilbi sa kanila sa abot ng kaya niyang iparamdam lalo na't maganda ang samahan at lumaking maganda ang pundasyon ng isang pamilya. Para sa akin, ang isang ina ay laging handang gumabay at tumulong sa kanyang anak. Hindi ito nag-aantay ng kapalit...unconditional ika nga.

Sa akin, isa lang ang lagi kong dasal, ang bigyan ako ng mahaba pang buhay para naman magabayan ko pa ang aking mga anak. Mapagsilbihan habang sila'y nag-aaral at makita ang kani-kanilang tagumpay sa hinaharap. Sa ngayon at noon pa man...altho hindi naman perpekto, ay maayos ko naman silang nagagabayan and I feel proud na lumaki silang may takot sa Diyos, magalang at mapagmahal na anak. Siguro yung mga materyal na bagay ay hindi na masyadong kahalagahan kung ikukumpara sa mahusay at magandang pagpapalaki ng mga bata. So far naman eh, wala naman akong problema gaya ng pagkagumon ng isang bata sa droga or ibang suliranin sa mga kabataan. Kaya lagi kong sinasabing I feel blest!